Wie ben ik:

Ik ben Selma Anbergen, 49 jaar. Ik woon samen met mijn partner in Ommen. Wij hebben samen vier kinderen, drie kinderen (2 dochters en een 1 zoon) wonen bij ons en één kindje (1 dochter) is doodgeboren.  

In het volgen van je levenspad word een ieder geconfronteerd met minder leuke dingen in je leven. Ervaringen wat je veel verdriet doet. Op het moment dat je in een dergelijke situatie beland heb je geen idee wat je overkomt en hoe hiermee om te gaan. Denk bijvoorbeeld aan het verlies van een baan, een scheiding, verlies van in jouw beleving een goede vriendschap, een ouder, partner, kind of vriend(in) die psychiatrisch ziek is etc. Iedereen zal in zijn leven rouwkanten ervaring, de vraag is hoe hiermee om te gaan.

Ik ben ervan overtuigd, hoe erg rouw/verlies ook zal zijn, dit naast het verdriet het je ook iets brengt. Los van het fijn dat je dit liever niet zou willen meemaken.

Ook ik heb rouw/verlies mee mogen maken. Het verlies van mijn tweelingdochter tijdens de zwangerschap, een scheiding van mijn ouders op oudere leeftijd (70+) en een zoon waarbij kanker is geconstateerd aan zijn long en gelukkig is geopereerd en schoon is verklaard. Ervaringen die ik absoluut liever niet had willen meemaken.  Wel heeft mij dit gebracht dat ik in het leven sta waar ik nu sta. Heeft mij even met beide benen op de grond ben gezet.

Ik heb jarenlang management functies gehad, hard werken is iets wat bij mij hoort. Ik werkte zoveel uren in de week, dat ik mijn gezin en mijzelf vergat. Mijn gezinsleven deed ik "erbij". Hoe hiermee te stoppen, ik had werkelijk geen idee. Ik voelde steeds meer dat dit knel ging lopen maar een volgende stap zetten…….dat was voor mij een stap te ver.
Totdat mijn zoon ziek werd en ik even niet meer in staat was om te werken. Deze periode heeft mij tot denken gezet en eigenlijk wist ik het wel: dit wil ik niet meer. Ik wil meer tijd voor mijn gezin, voor mijzelf en daarnaast wil ik hard werken maar mij bezig houden met dingen waar ik energie van krijg en niet meer wat mij energie kost.
Ik heb lang nagedacht wat ik wel/niet leuk vind in mijn werk. Ik werk graag met mensen, ik heb graag mensen om mij heen. Ik vind het ook prettig om solistisch te kunnen werken. Daarnaast word ik vreselijk blij wanneer ik mensen in hun kracht zet en zij hun kwaliteiten inzetten. Ik ben ervan overtuigd dat als iemand weet wat zijn kracht is en zichzelf beter wil leren kennen je prachtige persoonlijke ontwikkelingen door mag maken.
In mijn werk als manager heb je ook te maken met personen die het lastig vinden zijn om naar zichzelf te kijken. Ik merkte dat het mij enorm veel energie koste om deze personen in een positieve flow te krijgen, danwel dat zij inzicht krijgen in hun eigen handelen en daaruit voortvloeiende gevolgen. Je kan dan in een vervelend traject komen waardoor je afscheid van elkaar gaat nemen.

Ik weet nu dat ik energie krijg van mensen die graag naar zichzelf willen kijken  en zichzelf persoonlijk willen ontwikkelen. Om die reden ben ik gestart met mijn eigen praktijk het begeleiden van personen die rouw- en verlies hebben ervaren.